อาหารในชุมชนทั่วทกภูมิภาคล้วนแล้วมีแต่อาหารที่เป็นสูตรเฉพาะของแต่ละจังหวัดแตกต่างกันไปแล้วแต่ว่าจะประยุกต์อาหารในรูปแบบใด เช่น ทำให้อาหารเก็บไว้ได้นาน มีการตกแต่งประดับให้ดูน่ารับประทาน หรือเพิ่มเติมรสชาติและสีสันให้อร่อยและดูน่าทานมากขึ้น จึงทำให้เห็นความสำคัญของอาหารไทยมากขึ้น โดยเฉพาะความเด่นชัดของภาคอีสานที่นำอาหารมาแปรรูปและเก็บไว้ทานได้นาน เช่น ปลาร้า ปลาส้ม แหนม ต่าง ๆ และยังพัฒนาจนสามารถทำให้นักท่องเที่ยวซื้อเป็นของฝากได้เพราะมีอายุการเน่าเสียของอาหารช้า สามารถเก็บได้นาน ส่วนในภาคอื่น ๆ เช่นภาคกลาง ก็มีการเก็บรักษาอาหารหรือผลไม้ด้วยวิธีการหมัก ดอง แช่อิ่มและกวน ก็มีการทำในรูปแบบแตกต่างกันไป
และทั้งนี้อาหารในชุมชนก็เป็นอาหารอีกระดับหนึ่งที่สามารถไปสู่นักท่องเที่ยวได้ ไม่ใช่ว่าจะเป็นอาหารที่ไม่มีคนสนใจเพราะอยู่แค่เพียงในชุมชน แต่อาหารเหล่านี้สามารถนำขึ้นเป็นสินค้าโอท็อปได้ในปัจจุบัน ก็เกิดจากสูตรอาหารดั้งเดิมรวมถึงการผสมผสานต่าง ๆ ให้ดูน่าทาน จึงทำให้อาหารของแต่ละภาคที่เด่น ๆ ไปเป็นจุดสนใจของนักท่องเที่ยวและเป็นจุดเด่นของชุมชน เช่น ภาคเหนือก็จะเด่นในเรื่อง น้ำพริกอ่อง น้ำพริกหนุ่มกับแค็ปหมู
ภาคใต้ก็เด่นเรื่องของ แกงไตปลา และแกงรสจัด ภาคอีสานก็จะเด่นเรื่องของ ส้มตำ ปลาร้า และ แหนม ส่วนภาคกลางก็เป็นอาหาร น้ำพริก ปลาทู
กูดูแตกต่างกันในแต่ละพื้นที่แต่ความอร่อยไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย อยู่ที่ความชอบของแต่ละคน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น